Naar de Efteling met een peuter of kleuter van drie

Al ongeveer vanaf dat mijn dochter drie jaar geleden geboren werd, keek ik er naar uit om samen met haar de Efteling te gaan ontdekken. Ik heb zelf heel fijne jeugdherinneringen aan dit Nederlandse pretpark, dus voor mij is het pure nostalgie, net zoals toen we er vijf jaar geleden nog eens kwamen na al die tijd. We wilden eigenlijk vorig jaar al een gezinstripje maken, maar Corona gooide roet in het eten. Achteraf bekeken is dat niet zo’n ramp, want nu Ella drie is, bleek ze echt de ideale leeftijd te hebben voor een eerste kennismaking. Naar de Efteling met een peuter of kleuter van drie: dit zijn onze ervaringen.

Welke attracties kan je doen met peuter of kleuter?

Een tijdje op voorhand downloadde ik alvast de Efteling-app op mijn telefoon. Daarin kan je je favoriete attracties aanduiden en zie je de live wachttijd weergegeven. Ook is het handig om via de kaart te kijken waar je je in het park bevindt, en waar je heen wil. De attracties die ik aanduidde en die dus eventueel geschikt zijn voor peuters of kleine kleuters, zijn:

• Carnaval Festival
• Droomvlucht
• De Oude Tufferbaan
• de draaimolens op het Anton Pieck Plein
• Gondoletta
• Kinderspoor (traptreintjes)
• Monorail
• Pagode
• Stoomcarrousel
• Stoomtrein
• Sprookjesbos
• Volk van Laaf
• Symbolica
• Piraña
• Speeltuin Nest
• Speeltuin Kleuterhof
• Speeltuin Kindervreugd
• Jokie en Jet parkshow
• Diorama miniatuurwereld
• Aquanura watershow

Let op: om met kleine kindjes al deze dingen op één dag te doen, dat is eigenlijk niet haalbaar. En sommige van de opgelijste attracties zijn mogelijk minder geschikt voor gevoelige zieltjes. Van de Piraña wildwaterbaan hadden wij op voorhand al besloten dat we ze toch niet gingen doen, maar er waren enkele dingen waar ik over twijfelde. Ik vroeg dus raad via een Instagram poll: of mijn volgers Symbolica zouden aanraden voor een gevoelige driejarige die snel bang is? 62% van de deelnemers vond dit toch te spannend. De Droomvlucht werd ons wel aangeraden door 74% van de stemmers. Ik kreeg via berichten ook nog heel wat tips. De algemene boodschap was dat Symbolica mogelijk enge stukken had, maar ook dat het voor een hooggevoelig kind wel érg veel prikkels geeft. Doordat ik de app ook al een tijdje in het oog hield, wist ik dat de wachttijden bij Symbolica altijd erg hoog oplopen. Dus namen we het besluit om deze attractie voor nu over te slaan.

De Droomvlucht, dat was een ander verhaal. Via mijn volgers leerde ik dat sommige kinderen dit geweldig vinden, en anderen ook op latere leeftijd nog bang zijn van het donker, of de figuurtjes. Ik heb hier zelf alleen maar supermooie herinneringen aan, maar moet toegeven dat ik mijn eigen leeftijd van toen niet meer weet. Ik liet Ella op voorhand wat foto’s zien en vertelde ook dat het af en toe donker zou zijn. Ze wilde het naar eigen zeggen graag proberen.

Benieuwd naar haar reactie? Ik geef hieronder een verslagje in woord en beeld van onze dag.

Onze ervaring: naar de Efteling met een peuter of kleuter van drie

Carnaval Festival

Net nadat we door de grote poort aan de ingang waren gelopen, zijn we met snelle pas vertrokken voor de eerste attractie van de dag: Carnaval Festival. Dit hadden we zo afgesproken, want onze meid wou het allerliefste naar Jokie en Jet land. Die figuurtjes kent ze namelijk van op tv. Voor ons leek het daarom de perfecte eerste kennismaking met een pretparkattractie. Omdat we vroeg waren, konden we zo binnenlopen en plaatsnemen, heerlijk! Ella was superenthousiast. Ondanks de luide muziek wees ze continu overal aan waar Jokie en Jet nu weer verstopt zaten. Haar glunderend gezicht sprak boekdelen, het was een hit! Ik had haar op voorhand de grote aap al op foto laten zien, en dat maakte dat ze die niet eng vond. Bij de draak moest ze eventjes slikken, maar ze zei al snel: “dat zijn poppen hé mama, dat is niet echt!”. Ook iets wat ik haar op voorhand al een paar keer had ingefluisterd ;-).

Droomvlucht

Buitengekomen vroeg ik haar of ze nu graag de elfjeswereld wilde zien, en dat wou ze. We haastten ons dus richting Droomvlucht, want de wachttijden begonnen al op te lopen. Gelukkig viel het supergoed mee: een twintigtal minuten later namen we plaats in het karretje. Tijdens de rit was Ella afwisselend enthousiast en toch wat bang. Bij de donkere stukken hielpen we haar door te blijven praten en dat ging oké. Maar toen kwam de versnelling, die ik me nog wel herinnerde, alleen was ik vergeten dat daar tegelijkertijd redelijk enge trollen te zien waren, en helemaal geen lieflijke elfjes meer. Dat vond ons meisje dus geen leuk stuk, en dat sprak ze ook uit, ze vond het eng. Gelukkig niet in die mate dat ze echt panikeerde, al weet ik niet of ze de volgend keer terug wilt naar de elfjeswereld.

De Oude Tufferbaan

Er zat geen logica in onze route, want na de droomvlucht vertrokken we weer richting een heel andere kant: de autootjes. Op voorhand was dit één van de dingen die Ella zéker wilde meemaken. De wachttijd liep intussen wel flink op. De rij bij de Tufferbaan ging ook echt traag vooruit, dus ons geduld werd op de proef gesteld. Maar buiten af en toe zeuren dat ze in het autootje wilde gaan zitten, heeft ons meisje het eigenlijk echt verbazend goed volgehouden. Wel met de nodige opmerkingen dat “wachten zo saai is”. Ze heeft gelijk. Gelukkig werd ze beloond, want de autorit vond ze ge-wel-dig. Toeteren dat het een lieve lust was!

Gondoletta

En toen ging het richting bootjes. Er stond al een flinke wachtrij, maar onze dochter wilde toch erg graag gaan varen, dus schoven we aan. Gondoletta is voor veel mensen de perfecte picknickplek, en zo ook voor ons. We namen onze broodjes uit de rugzak en genoten van twintig minuten rustig keuvelen op het water. Ella vond het iets moeilijker om niet helemaal overboord te gaan hangen om naar de eenden te kijken. Tegen het einde wou ze ook echt wel wat meer actie, dus langer moest de tocht niet duren.

Anton Pieckplein

Op eigen verzoek van de kleuter wilde ze héél graag in een echte paardenmolen. Mama’s maag is daar niet tegen bestand, dus papa mocht mee. Ze nam plaats op een paard, maar net voor de molen ging vertrekken, werd ze bang en wilde ze er uit. Daar was geen tijd meer voor, maar papa nam haar vlug mee naar een koets waar ze lekker naast elkaar konden zitten. Haar gezichtje verraadde echter dat ze niet op haar gemak was. Mogelijk kwam dat door de muziek die echt énorm luid stond. Dus elke keer de koets van mijn gezin voorbij kwam gedraaid, trok ik de gekste bek die ik kon verzinnen. En zo kwam dat stralend lachje opnieuw tevoorschijn. Ik hoop dat niemand van de andere toeschouwers mij per ongeluk op één van zijn mooie gezinskiekjes heeft staan. Ach, voor je kinderen doe je (bijna) alles, toch?

Ijsje eten

Wij hadden intussen wel zin in een drankje, en dus kochten we koffie en thee. Ella wilde graag een ijsje, en toen papa er als verrassing chocolade sprinkles over had laten doen, kon haar geluk niet op. Ze glunderde en wilde aan alle voorbijgangers haar ijsje tonen. Zo aandoenlijk, hoe ze de laatste tijd dat contact probeert op te zoeken met andere mensen. Ik denk dat het verdwijnen van de mondmaskers daar misschien wel voor iets tussen zit.

Monorail

Toen ik jong was, moest je de slakken op de Monorail nog zelf voortbewegen door heel erg hard te fietsen. Mijn zwoegende, trappende vader in dat karretje is een beeld dat ik nog steeds op mijn netvlies zie staan, haha. Intussen is alles geautomatiseerd, gelukkig voor ons. De wachtrij ging hier redelijk vlot vooruit, oef. Het is dan ook maar een heel kort ritje. Maar wel erg leuk voor de kleintjes, zo tussen de bomen rijden en af en toe een verdwaalde bakker spotten.

Land van Laaf

De bakkerij en de rest van het Lavenvolk moest natuurlijk ook vanop de grond ontdekt worden. Vanuit de lucht had Ella al een speeltuin gespot, die konden we dus ook niet voorbij lopen. Ze ging een paar keer van de glijbanen die ik ook als kind al onveilig maakte. Zalig toch, zo’n nostalgie. We liepen over bruggetjes, door poortjes, en per ongeluk ook met één schoen in het water. Oeps. Gelukkig hadden we droge kleren bij en konden we een kleuterdrama vermijden.

Sprookjesbos

Intussen was het een uur of vier en moesten we nog aan het sprookjesbos beginnen. Onze dochter kennende, zou ze erdoor spurten, net zoals ze in de dierentuin doet. Geen tijd om rustig alles te bekijken, maar vooral snel ontdekken wat er achter het volgende hoekje wacht. Omdat sprookjes thuis nog geen succes zijn, hield ik mijn hart een beetje vast. Ze kijkt graag naar de prentjes in een sprookjesboek, maar kent gelukkig de verhaaltjes nog niet echt, omdat we ze vaak wat anders vertellen. Minder gruwelijk vooral ;-). Doen we dat per ongeluk toch, dan kan ze weken later nog steeds bang zijn van die enge wolf in oma’s huis. Ik had haar op voorhand verteld dat ze, als ze iets eng vond, dat altijd mocht zeggen en gewoon doorlopen. Dat ze niets moest doen wat ze niet wilde. En dat leek te werken.

Ze vond het superleuk om bij alle huisjes te gaan kijken. Soms viel wat ze zag supergoed mee. andere keren zei ze “Dit vind ik te eng mama,” en liep ze gewoon verder. We maken thuis ook echt werk van het benoemen van die emoties, laten merken dat bang zijn oké is. Ik vond het heel mooi om te zien dat ze nu, in deze situatie, dat voor zichzelf zo goed kon benoemen en haar grenzen bewaken. Zoals verwacht, rende ze heel vlug voorbij de draak. Overal waar wolven waren, daar wilde ze ook vlug weg. En bomen die begonnen te praten, dat was ook wegwezen geblazen. Was een gang te donker, maakte ze rechtsomkeert. En bij de spiegel van Sneeuwwitje, daar bleef ze op de drempel staan, en heb ik zelf het initiatief genomen om er weg te gaan. Dat vond ik voor haar echt nog te griezelig, mede omdat het volume zo hoog staat. Een toppertje was het nieuwe sprookje De Zeven Zwanen. Niet per se voor het verhaal, want daar luisterde ze toch nog niet naar, maar wel omdat we samen in een zwaan konden varen.

Diorama

Eigenlijk gingen we Diorama overslaan, omdat we het zelf niet de meest spannende attractie vinden. Maar toevallig kwamen we er toch eventjes binnen, en Ella vond het geweldig mooi om die miniatuurtreintjes te zien rijden. Misschien toch een aanrader voor kleine kindjes, dus!

Aquanura

Omdat ons plan was om bij thuiskomst meteen in bed te duiken, aten we als dagafsluiter nog frietjes in de Efteling. Terwijl we op het terras zaten (we hadden echt geluk met het weer), hoorden we dat de watershow Aquanura zou gaan beginnen. En Ella is gek van fonteinen. Dus zij vroeg zelf of we konden gaan kijken. Ze nam plaats op papa’s schouders maar kromp ineen toen de fonteinen luid begonnen te knallen. Tot mijn verbazing vroeg ze niet om weg te gaan, maar om haar hoofdtelefoon. Met gehoorbescherming keek ze op haar gemakje nog bijna de hele show van water en vuur uit. En ze vond het zo betoverend, dat ze bijna in slaap viel waar ze zat. Op dat moment, wilde ze toch wel richting auto vertrekken. Tipje: we trokken op de parking haar pyjama al aan, zodat we thuis de shift naar bed meteen konden maken.

Aquanura was een prachtige, ongeplande afsluiter. Ik voelde heel veel dankbaarheid, dat ik hier, zoveel jaar later, met mijn dochter stond, op mijn eigenste benen. We hadden zo’n prachtige dag, en het recupereren achteraf deed ik dus met veel mooie herinneringen in mijn hoofd.

En Ella? Die antwoordde op de vraag wat ze het allerleukste aan de Efteling vond doodleuk: het ijsje. Of hoe een kinderhand veel sneller gevuld is dan dat wij soms denken.