Een paar maanden geleden besloot ik om na meer dan drie jaar de nachtvoedingen aan de borst af te bouwen. Eerder maakte ik al een kleine start (in deze review van de cursus van Happybabycoach lees je daarover), maar door het instappen op school werd de nood aan verwerking bij onze peuter ’s nachts weer hoog en voelde het niet meer goed om verdere stappen te ondernemen. Maar een half jaar later, was het tijd. Ik koos de zomervakantie uit als rustige periode van aanpassing en deel met jullie graag hoe het al is verlopen tot nu toe.
Dagboek nachtvoedingen stoppen: de start in augustus
Het is voor mij een speciale dag, of moet ik zeggen, nacht straks. Onze nachten zijn al meer dan drie jaar zeer onderbroken. Ella wordt vaak wakker (minstens 3x) en hoewel ik haar vroeger in no time terug deed verder slapen aan de borst, is dat de laatste tijd moeilijker. Ze wilt telkens van kant wisselen en als ik haar laat doen zijn we veel langer bezig dan een paar minuten.
Velen zullen het feit dat de nachten nog steeds onderbroken zijn, wijten aan de borstvoeding. Ik heb geen idee. Het kan zijn dat die slaapassociatie er voor veel tussen zit. Het kan ook zijn dat mijn kind gewoon nog niet toe is aan nachten doorslapen. Maar ik wil het wel gaan ontdekken nu. Ik ben niet per se klaar met borstvoeden, wel met het ellenlange gefriemel ‘s nachts. De keren dat ik mijn grens trek en we knuffelend in slaap vallen voelen nu veel fijner en meer ontspannen voor mij, dan als ik haar onrust aan de borst moet opvangen. De keren dat ik mijn grens trek en ze die niet aanvaardt, zijn een vreselijk gevecht om mijn borsten, dus ik voel dat het nu beter is om duidelijkeid te gaan scheppen. Lichtje nog aan? Dan mag ze drinken. Is het donker? Dan slapen de borsten.
Ik verwacht me aan een aantal zeer moeilijke nachten, maar voel me nu klaar om die op te vangen. Ze is niet ziek, heeft vakantie en dus tijd genoeg om overdag met mij te verbinden. Er is geen stress om ‘s nachts te verwerken. Doe ik er goed aan? Geen idee. Maar ik ga het proberen. Ik zeg nog steeds ja tegen borstmomenten zolang mijn kind er nood aan heeft en we het beiden fijn vinden. Ik zeg alleen nee tegen de nachtvoedingen.
Vandaag voerde ik met mijn dochter dus een belangrijk gesprek. Op een fijn moment aan tafel sprak ik haar aan.
“Schatje, ik merk dat je ‘s nachts nog vaak aan de borstjes drinkt. Alleen zijn de borsten wat moe nu. Daarom gaan we vanaf nu de borsten ook laten slapen s nachts. Je mag in bed nog wel drinken bij het boekje, en zolang het lichtje brandt. Maar als het donker is, dan slaapt iedereen. Ook de borstjes. Dan kunnen ze goed rusten en veel melk maken voor ‘s ochtends. Want als het terug licht wordt, dan mag je weer borst drinken.
En als je toch wakker wordt, dan kan je mama of papa altijd knuffelen. Of je kan gewoon zelf in slaap vallen. Want ik weet dat je dat kan.”
Ze reageerde hier eigenlijk heel goed op. Vroeg wel meteen of ze dan toch nog een beetje kon drinken, en ik zei “ ja, bij het boekje en zolang het lichtje brandt hè.”
“Ahja, en als het donker is dan: *maakt snurkgeluiden*”, zei ze. Hoopvol! We beginnen eraan.
Nacht 1
Dochterlief werd een keer of vijf wakker, vaker naar de ochtend toe. Ze begon telkens naar de borst te zoeken en om drinken te vragen. Maar toen ik haar herinnerde aan ons gesprekje, accepteerde ze het wonderwel. Met een beetje gegrom en een zielig zuchtje draaide ze zich om – plakkend tegen mij – en viel weer in slaap. Naar de ochtend toe was er meer troost en erkenning nodig. Ik herhaalde telkens dat ik begreep dat het moeilijk was en niet leuk dat ze nu niet kon drinken. Al bij al vond ik dit al supergoed gaan. Een tijdje geleden werd ze hysterisch bij weigeren, en ontstond er bijna een gevecht met veel gegraai. Het hielp wel dat ik een hooggesloten t-shirt had aangetrokken.
Nacht 2
De avond begon zoals gisteren, alleen werd ze al tegen 21:00 weer wakker. Nu wilde ze echter maar 1 ding: de borst. Huilen, boos zijn, in het rond schoppen, roepen dat ze wilde opstaan. Mij van zich afduwen. Mijn meisje was razend, zo’n drie kwartier lang. Mijn hart brak, maar ik hield toch rustig vol. Ik kon begrip opbrengen voor haar gevoelens, want ze kent niks anders. Ik weet dat ik er voor haar was, ben nabij gebleven en uiteindelijk trok ze mij toch tegen zich aan. Snikkend viel ze in slaap.
Na het hartverscheurende tafereel verliep de verdere nacht onrustig, maar ze heeft niet meer gehuild. Onder licht protest legde ze zich neer bij knuffelen met mama en sliep ze telkens wel verder. Ik heb wel extra vroeg het lichtje aangedaan, omdat het toch moeilijk was geweest en ik toch al wakker was.
Of ik hier goed aan doe? Ik heb in elk geval lang gewacht. Eerst voelde het voor mij niet goed om haar de borstmomenten ’s nachts te ontzeggen. Daarna was er telkens wel iets waardoor het voor haar niet de juiste timing was: ziek, spanning van school, veel prikkels, …
Ik heb bewust gewacht tot in de grote vakantie zodat de spanning van school al weg viel, én zodat er overdag veel tijd zou zijn om samen weer te verbinden, na zo’n afschuwelijke momenten zoals gisteren bijvoorbeeld.
Ik ben er dus van overtuigd dat dit het moment is. En dat helpt om haar verdriet liefdevol en geduldig te kunnen opvangen. Ik weet ook dat ze het kan, het slapen. Maar of het de sleutel is naar doorslapen? Dat weet ik niet. En toegegeven, als je kleintje zo hard ligt te huilen dat ze moet kokhalzen, dan twijfelt elke mama waarschijnlijk wel terug. Op dat moment breek je gewoon even mee. Ik ben rustig gebleven, maar heb achteraf ook tranen gelaten. Vandaag gaat het oké, omdat we kunnen verbinden en ik zie dat zij ook oké is. Straks proberen we dus opnieuw!
Nacht 3
De nacht ging eigenlijk goed. In haar slaap kwam mijn kleintje me regelmatig even aantikken (een been over mij zwieren of zo), maar dat was genoeg om in dromenland te blijven. Pas rond 04:00 werd ze voor het eerst echt wakker en vroeg ze om de borst. Nadat ik zei dat die nog sliep, was lepeltje liggen voldoende om weer in slaap te vallen. Om 06:00 herhaalde zich dit, maar werd ze al wat stelliger. En om 06:30 vroeg de slimmerd om de rolluiken op te trekken zodat de borsten wakker werden. Haha.
Nacht 5
Na vijf nachten concludeer ik voorlopig dat we goed bezig zijn. Geen magische toverformule, maar dat verwachtte ik ook niet. Er is maar één hartverscheurend moment geweest dat écht moeilijk was. Verder accepteert ze het eigenlijk redelijk en slaapt ze mits knuffelen verder. We worden dus nog wel vaak wakker, maar het voelt voor mij op deze manier meer ontspannen, omdat het drinken dat de laatste tijd echt niet meer was. Hier en daar zijn er al langere blokjes geweest van ongeveer 7 uur slapen aan een stuk, maar echt doorslapen zal nog wel een tijdje duren denk ik. Toch, ik vind dit al fenomenaal! Nu nog werken aan mijn eigen doorslapen want ik word nu vaker wakker dan Ella, lijkt het wel.
Nacht 6
Oeps, ik had niet mogen zeggen dat het zo goed ging want nu ging het weer minder. Ups en downs, zoals met alles waarschijnlijk…
Nacht 8
Wow, ze sliep een blokje van negen uur! Zonder dat ze een knuffel nodig had. Af en toe hoorde ik eventjes “mama”, maar dat was genoeg om zelf weer verder te slapen.
We gaan verder op deze manier en binnenkort geef ik weer een update. School komt er ook weer aan in september, en dan hou ik mijn hart weer vast voor onrustige nachten… We gaan het zien!
Pin nachtvoedingen stoppen bij een kleuter voor later:
