Als Ella’s hoofdje te druk is om te kunnen slapen, doe ik altijd hetzelfde ritueeltje. Ze vraagt er inmiddels zelf ook naar.
“Mama, jij moet zeggen wie er allemaal gaat slapen,“ klinkt het dan in het donker.
En dan ga ik het hele rijtje af: onze familie, de juffen en vriendjes van de klas, dieren uit de dierentuin, dieren van de boerderij, en tenslotte haar lichaamsdelen. “De voetjes gaan slapen, en de benen gaan slapen, en je billen gaan slapen, en je buik. En zo gaat het door tot haar oortjes, ogen en mond. Ik voel haar dan meestal langzaam ontspannen in mijn armen.
“En nu gaat mama’s mondje ook slapen,” zeg ik dan als afsluiter. Maar gisteren, gisteren was het niet genoeg.
“Mama?”
“Ja schatje?”
“Oude oma gaat ook slapen. Ook al is ze gestorven.”
“Dat is waar lieverd. Die hoort er ook bij. Oude oma gaat ook slapen.”
Ik slik, en denk aan hoe trots ze was op haar familie. Ze zou vandaag negentig geworden zijn ❤️
