Als je zwanger bent, heb je een bepaald beeld voor ogen van hoe het leven met een baby zal zijn. Vanzelfsprekend moet er van alles geregeld worden om dat kleintje te ontvangen in je gezin. Verzorgingsspullen kopen, geboortekaartjes en doopsuiker regelen, en wat met de bezoekjes? Achteraf bekeken zou ik de dingen nu toch iets anders aanpakken. Want, wat is er eigenlijk belangrijk? De rust na de bevalling? Of zo snel mogelijk iedereen tevreden stellen met een groots geboortefeest? Ik zet op een rij welke voorbereidingen op de komst van een baby ik een volgende keer anders zou aanpakken.
Geen babykamer meer kopen
Toen mijn babybuik nog bescheiden proporties aannam, liepen we toevallig (hoewel, nestdrang) in een babywinkel. Er waren koopjes te doen in de meubelhoek. We zagen een allermooiste, stevige, duurzame kinderkamer uitgestald staan met een flinke korting op de aankoopprijs. Niet veel later stonden we onderdelen van een babybedje in elkaar te schroeven bij ons thuis. De babykamer had veel geld gekost, maar was echt van goede kwaliteit. Alleen, na de geboorte van onze baby bleek dat die helemaal niet in een eigen bedje wilde slapen, laat staan in een kamer ver weg van mama en papa. Stonden we dan, met onze dure meubels. Vier jaar later is de kamer nog steeds ongebruikt, tenzij als opslagruimte voor haar garderobe. Achteraf bekeken zou ik dus écht geen geld meer uitgeven aan een mooie kinderkamer, en het doen met een paar tweedehands meubels voor het geval dat.
Geboortekaartjes op een rustig moment afwerken
Het geboortekaartje van ons meisje bestelden we maanden op voorhand. Het kaartje was gekozen, de enveloppen voorbereid. De geboortedatum, het gewicht en de lengte van het kindje konden we natuurlijk nog niet voorspellen. We vonden het vooral handig dat we de dag van de geboorte enkel even moesten telefoneren naar de drukker met alle gegevens. Achteraf bekeken, begrijp ik niet goed waarom er eigenlijk zo’n haast bij was. Ik zou er nu voor kiezen om mijn geboortekaartjes rustig achteraf te vervolledigen, en niet meer per se in het ziekenhuis alles in orde brengen. Dat is iets typisch Belgisch, denk ik. In Nederland is het naar wat ik hoor heel normaal om wat langer te wachten met het versturen van de aankondiging van een geboorte. Lijkt me heel wat rustgevender. En trouwens, de belangrijkste mensen krijgen toch meteen al een berichtje via digitale weg met het blije nieuws, dus die waren sowieso al op de hoogte. Niet?
Online suikerbonen bestellen
Nog iets wat ik een volgende keer anders zou doen: suikerbonen online bestellen. Hoewel ik het heel gezellig vond om samen met mijn mama en schoonmama de suikerbonen in te pakken, heb ik achteraf bekeken wel veel energie gestopt in het heen en weer rijden naar winkels om alles bij elkaar te zoeken. We vergeleken de prijzen bij verschillende aanbieders, kochten zakjes hier en nog wat doosjes daar. Je kan het jezelf zoveel makkelijker maken door alles op één plek te halen. Wie weet zou ik nu zelfs kiezen voor kant-en-klare bedankjes, en genieten van wat extra rust met mijn zwangere buik.
Babyborrel nog later plannen
Wij kozen er bij de geboorte van ons eerste kindje voor om meteen een datum te prikken voor een gezamenlijke babyborrel met de verdere familie. Op die manier hoopte ik wat meer rust in te bouwen na de bevalling, zonder dat er elke dag nonkels en tantes over de vloer kwamen om de baby te bewonderen. We planden een babyborrel voor mijn familie ongeveer een maand na de geboorte, en een tweede feestje voor de schoonfamilie vond nog eens twee weken later plaats. Dat leek ruim voldoende tijd om te wennen aan ons nieuwe gezin. Achteraf bekeken zou ik de babyborrel zelfs nog later laten plaatsvinden. Onze baby bleek erg gevoelig aan prikkels, en midden in de zomer was het ook nog eens heel erg warm. Haar hebben we toen niet zoveel plezier gedaan met die drukke feestjes.
Sterker in mijn schoenen staan
Tenslotte zou ik, bij een volgende kindje, graag sterker in mijn schoenen willen staan. Als nieuwe mama was ik gevoelig voor commentaar, en oh, wat geeft iedereen graag goedbedoelde raad aan kersverse ouders. Al op de eerste dag van het nieuwe leventje van onze dochter kreeg ik te horen dat ik haar niet zo vaak aan de borst mocht leggen, dat ik me niet als tut mocht laten gebruiken en dat ze in een eigen bedje moest. Achteraf bekeken zou ik graag sterker staan als ze in het ziekenhuis voorstellen om de baby elke dag in bad te doen, terwijl ze daar erg overstuur van raakte. Ik weet nu dat dat helemaal niet hoeft. Ik zou mijn newborn, die een erg zware geboorte had, en waarschijnlijk flinke hoofdpijn van de zuignap, nu vol zelfvertrouwen continue toegang tot de borst geven, als haar dat kon troosten. Ik zou nu, doodvermoeid, maar met het vertrouwen dat ik dat aan kon, haar de hele nacht bij mij nemen. We zouden niet meer zo sukkelen met de nachten en meteen lekker samen slapen als bleek dat zij daar behoefte aan had. Ik zou sneller mijn gevoel willen volgen.
En toch… toch zou het waarschijnlijk, ook met alles wat ik nu al weet, weer een zoektocht zijn. Naar een nieuw evenwicht, met een nieuw kindje, en een nieuwe mama.
Wat zou jij als kersverse ouder anders doen, achteraf bekeken?
Iets wat ik echt echt echt heel anders zou doen: niet op de dag van thuiskomst uit het ziekenhuis al mensen ontvangen. Zelfs niet als ze ‘gewoon efkes maar’ willen passeren.
Gelukkig hebben wij niet veel geld uitgegeven aan een kinderkamer. De ruimte wordt nu gebruikt als bureau en D slaapt bij ons. Heb zelfs een tijdje terug zijn bedje verkocht omdat hij toch in ons bed ligt :’) Zou me bij een volgende baby ook minder afvragen of ik wel goed bezig ben door hem in ons bed te laten liggen of door hem veel te dragen.
Wij hadden het geboortekaartje op voorhand al laten drukken en hebben er in het ziekenhuis alleen de datum op gestempeld. Heb geen info als gewicht enz vermeld, vind dat ook wat overbodig.
Ik heb 3x alles mogen beleven.
De eerste keer hadden we de eerste 3 maanden steeds visite. De tweede keer gaven we een kraamfeest, omdat het zo druk was met visite bij de eerste en steeds het huis netjes moest. Bij de derde dacht ik dat we de eerste paar dagen wel familie konden ontvangen om daarna rust te hebben. Dat viel nog het meeste tegen. Ik denk dat het niet zoveel uitmaakt wat je doet met visite, het is altijd te druk en je kunt er niet omheen.
Helaas is bij alle 3 de borstvoeding mislukt. Dat had ik graag meer doorgezet. Bij alle drie raadde de kraamhulp en zelfs aan om te stoppen, maar dat was voor mijn idee te vroeg. Achteraf had ik liever nog wat langer geprobeerd, maar of dat had geholpen weet ik natuurlijk niet
Bij onze 3 waren er nog geen goede co-slaap bedjes. Ze lagen in een wiegje naast ons. Uiteindelijk moesten ze alle 3 na een paar weken naar een eigen kamer van de dokter, omdat ik zo bezorgd was dat ik zelf nauwelijks meer sliep. Ze lagen wel tussen onze hoofdkussens in bij verkoudheid of ziekte, maar dat was wel minder veilig dan zo’n mooi bedje als ze nu hebben.
Bij de tweede en derde was ik wel zekerder, maar omdat het elke keer hele andere kinderen waren was het toch steeds zoeken tot je wist wat werkte, dus daar viel niet zoveel aan te vergelijken.