Toen we in 2019 thuis kwamen van een helse autorit vanuit Oostenrijk, beloofden we elkaar dat we nooit meer zo lang gingen rijden met ons kind op de achterbank. Drie jaar later verzamelden we toch opnieuw genoeg moed om de uitdaging aan te gaan… En gelukkig maar, want we hadden de reis van ons leven in Assèrac, op de grens tussen Bretagne en de Loire Atlantique. Een dagboekje, voor jullie om mee te kijken en voor ons om voor altijd de herinneringen te bewaren. Vorige keer las je dat de vakantie niet zo fantastisch startte, maar daarna al snel helemaal geweldig was. Vandaag deel twee.
Dinsdag
Veertig graden op de thermometer, en onze caravan warmt op tot 36. Onmogelijk om daar een kind van vier op tijd te slapen te leggen, dus vandaag was een dag van verkoeling zoeken. Zeebriesje, voetjes in het water en spelen op het zand tot de zon onderging.
Woensdag
Na enkele dagen uitrusten op de camping, trokken we er eens op uit. Gezellige dorpjes genoeg in de buurt. We houden van wat rond kuieren en sfeer opsnuiven, niks te spectaculair (dat heeft ook wel met mijn gezondheid te maken, uiteraard). En dat was dus precies wat we deden, in La Roche Bernard. Een lieve mevrouw maakte spontaan een familieportret (ze zit verstopt in de draagzak, maar onze meid staat er wel degelijk mee op). We wandelden door fleurige straatjes en via een kleine jachthaven naar een uitzichtpunt en weer terug.
Op het dorpsplein doken we een crêperie in en daarna mocht Ella nog op de authentieke paardenmolen uit 1800. Zou zo’n ding echt zo oud kunnen zijn? Ik heb geen idee. Maar het idee is wel charmant. Hij kraakte in elk geval wel alsof het zomaar zou kunnen. Hoewel ze het enige kindje was en de molen speciaal voor haar draaide, stond de meneer van de molen erop om haar toegangskaartje op te halen aan haar gekozen zwaan en daarna met zijn belletje te rinkelen alvorens de boel in gang te zetten. En onze meid? Die straalde en genoot van eens een draaimolen zonder luide muziek. Verfrissend, voor een prikkelgevoelig kind!
Later die dag besloten we nog eens naar het strand te gaan, maar hé, de zee was weg! De getijden ben ik als Middellandse Zeeganger niet gewoon, maar eigenlijk was het ook prachtig om zo ver te kunnen wandelen in de baai. De plasjes, de schelpen, de weidsheid: het was mooi. En een tikkeltje spannend, om te zien hoe snel de zee weer terug kwam. Of dat maakten we onszelf toch luid lachend wijs.
Donderdag
Vandaag bezochten we de stad van het pure zout, Guèrande. Een middeleeuws tintje, koffiekoeken van een plaatselijke bakker op een schaduwrijk plekje en toch wat meer toeristen ter plaatse: het was eens wat anders. Ook leuk om de zoutvelden onderweg tegen te komen. Die zoutboeren hebben door de droogte en de hitte naar het schijnt de meeste opbrengst in jaren. Ik kan het best geloven.
Intussen hebben we als vanzelf (of ja, gewoon ingefluisterd door onze kleuterpuber, eigenlijk) een vast avondritueel ontwikkeld. Na het eten wandelen we nog even langs het strand, en daarna leeft zij zich uit in de speeltuin met alle kinderen die ze heeft wijsgemaakt dat zij Elsa heet, en niet Ella. Wij zitten intussen op een bankje te verkleumen door de frisse avondwind aan de kust – intussen is het hier niet meer zo tropisch, maar een 25-tal graden overdag. Nadat ik koningin Elsa in bed heb gelegd, sluip ik weg zoals thuis en breiden wij het avondritueel nog wat uit met lekkers op het terras. Beetje eten, drinken, praten, kaarten. Het campingleven!
Vrijdag
De weerkaarten voorspellen wat minder leuks, dus de halve camping besluit om de was te doen. Wij ook, wat maakt dat we een halve dag kwijt zijn aan het wachten bij de machines. Nu ja, kwijt. Het ritme is hier gewoon trager en eigenlijk is dat ook niet erg. Terwijl de was draait ga ik met Ella langs de speeltuin. En ondanks het mindere weer, trekken we ook gewoon langs strand en zwembad. Gemiddeld spenderen we (en dan vooral man- en dochterlief) zo’n twee tot drie uur per dag in het water. Intussen probeer ik aan de kant te rusten met een boek. Ook niet verkeerd.
Zaterdag
Vandaag ontdekten we dat we met onze vierjarige kleuter eigenlijk ook een privé fotografe in huis hebben. Handig hoor.
Zondag
Naast de camping, op het strand, start een wandelpad. We weten niet waar het heen leidt, maar zijn wel benieuwd. Draagzak mee en op pad! Het blijkt een wandeling te zijn in de achterliggende duinen, met een soort heide-achtige vibe. Op het einde komen we terecht bij de rand van onze baai, waar het wat meer rotsachtig is. In de plassen die op het zand liggen, achtergebleven uit de weggetrokken zee, zwemmen visjes. Kunnen we hier dan voor altijd blijven?
