Toen we in 2019 thuis kwamen van een helse autorit vanuit Oostenrijk, beloofden we elkaar dat we nooit meer zo lang gingen rijden met ons kind op de achterbank. Drie jaar later verzamelden we toch opnieuw genoeg moed om de uitdaging aan te gaan… En gelukkig maar, want we hadden de reis van ons leven in Assèrac, op de grens tussen Bretagne en de Loire Atlantique. Een dagboekje, voor jullie om mee te kijken en voor ons om voor altijd de herinneringen te bewaren. Dit is het derde en laatste deel van ons reisverslag.
Maandag
Een ander kuststadje op de planning: Le Croisic. Een wandeling langs stralend blauw water, spontaan een speeltuintje ontdekken naast de zee, een draaimolen mét eenhoorn, en de dag kon al niet meer stuk. De vuurtoren die naar ons lonkt halen we niet, want op de lange pier staat toch een beetje te veel wind om het veilig te houden (en toegegeven, moeder was te bang om met kind en al de diepte in te blazen). Maar hé, we raakten toch halfweg.
Dinsdag
Op de camping vindt de nodige animatie plaats. Wij zijn nu niet de mensen die gaat meedoen met groepsaerobics of goochelshows, maar genieten wel van de sfeer vanop een afstandje. Een uitzondering die we hierop maken is de kinderdisco. Onze meid houdt enorm van dansen en het lijkt haar erg leuk om een keer mee te doen met de kindjes die instructies krijgen van twee leuke dansjuffen. De eerste twee keer loopt ze moedig tot daar, en bedenkt ze zich op het laatst. De derde keer dat de disco op de planning staat, is ze vastberaden. En ja hoor, even later zien we haar lustig mee shaken met de grote kinderen. Het is wellicht omdat het ons eigen kind is, maar wij smelten zowat van de schattigheid. En van trots, want Ella zet hier stappen van jewelste op reis.
Woensdag
Na een soort mini-bokrijk dat een beetje tegenvalt, rijden we impulsief (wat in ons geval altijd betekent: na de nodige discussies) naar Piriac-sur-mer. Ella wilt een keertje de buggy mee en dat gaan we dus niet meer doen. Sterker: de volgende vakantie laten we het onding gewoon thuis. De draagzak is veel fijner om spontaan rotsachtige strandjes te ontdekken. En die zijn hier echt de moeite waard. Blauwe uitzichten, kraakhelder water en kiezelstrandjes. Spijt dat we onze badpakken niet aan hebben, maar dat houdt mij en Ella niet tegen om onze schoenen zo snel mogelijk uit te schoppen en verfrissing te zoeken.
De rest van de week
De overige dagen die ons nog resten op deze heerlijke plek, brengen we rustig door, vooral op de camping. Ella begint onze familie heel erg te missen, maar heeft intussen wat vaste vriendinnetjes die ze regelmatig terug ontmoet. De vele uitstapjes eisen bij mij ook hun tol. Op een van de laatste dagen rijden we nog met de auto naar een mooi plekje aan zee. Voorzienend als ik was deze keer, heb ik onder mijn jurk een bikini aan, en Ella haar zwempak. Dat zorgt voor heerlijke momenten aan het water, met een woeste zee die het strand weer opvult met haar golven. We gieren van plezier en ik hou mijn meisje stevig vast. Omdat ze geen bandjes bij heeft, maar ook om dit gouden moment voor altijd te vangen.
De laatste:
- blik op de zee
- duik van de glijbanen
- kus naast de speeltuin
Op de laatste dag pakken we al onze spullen in. We sorteren schelpen en nemen de mooiste (lees: zowat alles) mee. Ella speelt van ’s morgens tot ’s avonds met de buurmeisjes. Ze wisselen schelpjes en tekeningen uit. We laten haar nog extra lang na bedtijd genieten, ook al zorgt dat voor een mega crisis achteraf. We nemen afscheid van de zee, gaan met zijn allen voor de laatste keer van alle glijbanen in het zwembad – ja ook de hoogste en de snelste – en hebben al een beetje pijn in ons hart. Terugkeren naar de realiteit nu, maar met het vaste voornemen om hier ooit terug te keren.
