Net als bij de zwangerschap van ons eerste kindje, ga ik dit keer ook weer negen maanden lang een dagboekje bijhouden. Zo fijn voor mijn kinderen om later terug te lezen, en wie weet ook voor andere mama’s (in spe). Hierbij deel 1, het dagboek van het eerste trimester!
Week 4 – de positieve zwangerschapstest
Drie maanden geleden, op vakantie, besloten we om voor een tweede kindje te gaan. Rustig aan, en we zien wel wanneer het komt. Fast forward naar september. Het gaat er de laatste weken eventjes intens aan toe in ons gezinnetje. Net op het moment dat ik naar manlief wil stappen om te vragen of we onze kinderwens toch even op pauze zouden zetten, krijg ik het gevoel dat ik toch maar eens een zwangerschapstest moet doen. Ik ben drie dagen over tijd en voel een vreemd soort druk op mijn blaas. Terwijl onze dochter met papa aan de ontbijttafel zit, sluip ik stiekem naar boven om een testje te doen. Enkele minuten later sta ik huilend van ontroering met een overduidelijk resultaat in mijn handen. Het is alsof het zo moest zijn.
Ik besluit om manlief op de hoogte te brengen met een grapje. We zaten zonet met zijn drieën te spelen met strijkparels. Ik stuur hem een berichtje met de vraag of we niet nog zo’n doos nodig hebben, want dat drie vormpjes toch wat weinig zijn.
Hij heeft de hint TO-TAAL niet door, en reageert zelfs niet op mijn vraag. Omdat ik toch wat vreemd doe (en hem stiekem film, wat hij door begint te hebben), tik ik onder tafel tegen zijn been met de test. Hij bukt zich, duikt terug boven tafel en geeft net dezelfde reactie als vijf jaar geleden. “Nee, echt?”, met een brede, ongelovige glimlach. Intussen parelt de kleuter naast mij nietsvermoedend verder. Wij weten dat ons gezinnetje voor altijd zal veranderen, en hoewel dat mega spannend is, lijkt alles op zijn plek te vallen.
Week 5
Oké, hier gaan we weer. De misselijkheid in mijn lijf bouwt zich op, en ik kan maar kleine hoeveelheden tegelijk eten. Ik maak me zorgen. Wat als ik net als de vorige keer naar een absoluut dieptepunt daal door het vele overgeven en enorme energietekort door niks te kunnen eten? Ik heb nu een kind dat zorg nodig heeft, en die ik zo graag twee keer per dag naar school breng. Sta ik straks overgevend aan de schoolpoort?
Naast de misselijkheid heb ik regelmatig buikpijn en ben ik enorm moe. Ik deel alvast het nieuws met mijn ouders. Het is nog vroeg, maar als ik me weer zo ziek ga voelen, zal het toch handig zijn dat er alvast iemand op de hoogte is die kan zorgen voor morele én praktische steun. En tja, het is natuurlijk ook gewoon iets dat erg moeilijk is om voor mezelf te houden :-). Het liefst deelden we het nieuws al met onze hele familie, maar we willen als allereerste onze dochter op de hoogte brengen. En daarmee wachten we tot we bij de eerste echo een kloppend hartje zullen zien. Nog een paar weken tanden bijten, dus!
Week 6 – nieuwe luiertjes
Zoals ik eerder al aankondigde, stopt Klein Spook, en daarmee ook mijn werk als wasbare luier consulent. Laat ik dat nu ook op persoonlijk vlak heel erg jammer vinden, met een vers kleintje onderweg! We besluiten om onze luiervoorraad van de zolder te halen. Tenminste, dat doet manlief. Ik hou me bezig met het maken van een inventaris, en zet op een rijtje welke aanvullingen we nog kunnen gebruiken, gebaseerd op onze vorige ervaringen. We zijn een beetje gek, want onze baby is nog minder dan een halve centimeter groot, maar er is al een pakket met schattige wasbare luiers onderweg. Haha.
Op de tweede dag van de zesde week, is mijn misselijkheid een beetje beter. Als ik ’s nachts ook nog wakker word met enorme krampen en een zeurend gevoel in rug en benen, ben ik erg bang dat het mis gaat. Het voelt alsof ik mijn menstruatie voel doorkomen. Ik hoop en duim stilletjes dat het erbij hoort, en dat mijn baarmoeder gewoon last heeft van groeipijnen.
Gelukkig blijkt dat ook het geval te zijn.
Vreemd feitje op het einde van deze week: Ella kijkt me op een avond heel serieus aan en zegt “er zit een baby in jouw buik hé mama?”. Ik aarzel, want we willen haar pas op de hoogte brengen als alles oké blijkt te zijn. Vlug voegt ze er aan toe: “alsof hé mama! Kom, we spelen dat ik grote zus ben.”
Dat kind voelt soms zo veel meer aan dan wij denken.
Week 7
De misselijkheid is intussen terug sky high en ik merk ook weer een verhoogde reukzin. Alles ruikt plots zo walgelijk… De kleinste dingen kunnen mij het gevoel geven dat ik bijna over mijn nek ga. Verder ben ik moe, ongelofelijk moe. Mijn lichaam wilt precies niks meer dan op de zetel niksen. En daar geef ik zo veel mogelijk aan toe. Mijn blogwerk blijft liggen. Gelukkig had ik de meeste opdrachten al afgewerkt. Nieuwe opdrachten die binnen komen sla ik af, en ik ga ook niet meer actief pitchen op samenwerkingen. Ik voel dat ik het eventjes niet kan opbrengen.
Ik haalde intussen mijn zwangerschapsbroeken al van de zolder, want ik kan de druk van mijn normale jeans niet meer verdragen.
Nog een weekje aftellen en dan kunnen we na hopelijk goed nieuws, de rest van de wereld op de hoogte brengen. Dat stiekem gedoe vind ik toch maar niks.
Week 8 – Grote zus
We kregen twee keer goed nieuws bij de gynaecoloog: alles gaat goed met ons kindje én het is er wel degelijk maar eentje! OEF! We hoorden een mooie hartslag en keerden gelukkig naar huis. Zo spannend om Ella het nieuws te vertellen…
Na school wachtte ik op een rustig momentje in de zetel. En toen ging het ongeveer zo:
“Schatje, we gaan je iets vertellen.
Jij wordt grote zus.” Ik wijs op mijn buik. “Want er zit een… baby in mijn buik.”
Ella kijkt me met grote, blinkende, verwonderde ogen aan. “Een baby in je buik mama? Ooooh, dat vind ik zo leuk, ik ben zo blij!” Ze knuffelt mijn buik, begint er zoentjes en aaitjes op te geven, legt haar oor er tegen en zegt “Ooh ik hoor de baby, ik voel schopjes!”
Ze krijgt haar eigen kopie van de echografie foto. Ik laat haar zien hoe klein de baby is, dat ‘ie nog veel moet groeien, en zij zegt “oooh,” en “Ga jij dan zo een grote buik krijgen mama, haha, dat is keigrappig”
“Ooh mama toch, een baby,” ze knuffelt mij heel erg veel en vindt mij opeens heel schattig, lijkt het wel. “Lieve mama,”, fluistert ze, “luister, de baby zegt ook lieve mama.” Ze is oprecht superblij. “Joepie, ik wou zo graag een baby!”
En dan klinkt het plots heel opgelucht: “Amai, ik dacht dat jullie gingen zeggen dat ik een baby in mijn buik had! Maar hij zit in jouw buik, mama!”
We moeten alle drie lachen. Heerlijk, die meid van ons.
Balen van die misselijkheid zeg! Hopelijk ben je er snel weer van verlost. Bij mij was het precies na 12 weken weg, dat vond ik dan ook weer opvallend.
Leuk om dit te lezen alleszins en tof om Ella’s reacties te lezen ook.