Net als bij de zwangerschap van ons eerste kindje, ga ik dit keer ook weer negen maanden lang een dagboekje bijhouden. Zo fijn voor mijn kinderen om later terug te lezen, en wie weet ook voor andere mama’s (in spe). Vandaag lezen jullie hoe de tweede helft van het eerste trimester eraan toe ging.
Week 9
Nu onze vierjarige op de hoogte is, gaan we ook de rest van de wereld het nieuws vertellen. Mijn broer en zus worden naar hier gelokt met het excuus dat ze hun wafels van de koekenverkoop van Ella’s school moeten ophalen. Op de dozen plak ik de echofoto. Maar de verrassing krijgt geen kans, want al tijdens het overhandigen van de dozen roept Ella uit dat ze grote zus wordt. Zo schattig!
Ook de familie van manlief wordt ingelicht. Ella mag het nieuws aankondigen en wat is ze trots! Het is nu herfstvakantie, maar ze kan alvast niet wachten om het daarna aan haar juf te vertellen.
Na een bezoekje aan mijn opa zwier ik het grote nieuws ook de online wereld in. Zo, nu hoef ik niet meer te verstoppen waarom het hier momenteel niet zo lekker gaat. De ups en de downs, alles kan gedeeld worden!
Ik heb bij de gynaecoloog vorige week medicatie gekregen tegen de misselijkheid en die lijkt het overgeven wel tegen te houden, maar de misselijkheid niet. Het is afzien, heel de dag je maag voelen keren, weinig kunnen eten en compleet uitgeput zijn. Ik verander in een hoopje ellende dat dag in dag uit in de zetel ligt. Manlief neemt het huishoudelijk werk over en mijn lieve kleuter moet plots heel wat geduld opbrengen met een mama die verandert in een zombie die niet kan meespelen. Ik heb intussen ook de laatste borstvoeding stopgezet. Het is voor haar wel veel om te verwerken, maar ze doet het eigenlijk echt heel goed.
Gelukkig heeft de papa heel de herfstvakantie vrijaf en kan hij zijn volle aandacht op haar richten. Ik lig elke avond samen met Ella in bed om zeven uur, en begin hem wel erg hard te missen. Net zoals bij de vorige zwangerschap voel ik me meestal erg verdrietig. Het is deels ook de confrontatie met, de herinnering aan, een lichaam dat opnieuw niets kan, denk ik, net als in mijn slechtste jaren. Ik weet dat het voorbij gaat, dat het even doorzetten is, maar stiekem had ik eens een roze wolk ook wel leuk gevonden, en vind ik het jammer dat ik ook nu in de verste verte niet kan genieten. Ik wil alleen maar heel de dag verdwijnen en in mezelf keren, tot die negen maanden weer voorbij zijn.
Week 10 – Aankoop
De dagen beginnen erg eentonig te worden. Ik ben de hele dag bezig met de misselijkheid onder controle te proberen houden door regelmatig iets te eten maar ook weer niet te veel. Ik lig in de zetel te rusten of televisie te kijken. Ik probeer zo vaak mogelijk Ella te brengen of halen op school, maar laat regelmatig manlief of oma overnemen.
Hoewel we al jaren zonder microgolfoven leven, kopen we er nu toch eentje. Zo wordt een maaltijd opwarmen nog een klein beetje minder vermoeiend voor mij. We maken het ons voor nu maar even zo makkelijk mogelijk, en als baby nummer twee groter is, kunnen we de magnetron altijd weer verkopen.
Het lijkt alsof er al nieuwe kwaaltjes opduiken: ik lig ’s nachts niet meer zo lekker in bed. Nu al? Ik dacht me toch te herinneren dat dit pas iets is voor als die buik nog een stukje groter is.
Binnenkort is het tijd voor echo nummer twee, en ik begin er nu toch wel naar af te tellen.
Week 11 – Vuilniswagenellende
Ik breng Ella naar school en we komen de vuilniswagen tegen. De geur doet me over mijn nek gaan en ik loop kokhalzend naast mijn kleuter die zich afvraagt waarom ik zo moet “hoesten”. Niet leuk! Ik ben gelukkig voorzien van droge koekjes en een flesje water – survivalpakket ready – en kan het klasje nog uitzwaaien op een schoolreisje. Het doet ook deugd om het nieuws met wat mama’s aan de poort te delen. Zo voelt het toch minder beschamend als ik weer eens groen verschijn.
Intussen mis ik mezelf, de mama die ik was en ook mijn man verschrikkelijk. Doordat ik ten laatste om zeven uur in bed lig hebben we geen momenten voor ons tweetjes meer over. Ik weet dat het tijdelijk is. En toch.
Netflix is mijn beste vriend, met af en toe wat puzzelen ter afleiding tussendoor.
Week 12 – Echo
Regelmatig voel ik na een inspanning een vervelende, drukkende buikpijn. Is het bandenpijn, of extreem vroege harde buik? Ik ben blij dat we deze week op controle mogen zodat ik mijn zorgen eens kan bespreken. De gynaecoloog wijt het ongemak aan bandenpijn, en vertelt me om vooral naar mijn lichaam te luisteren als het om rust vraagt.
De echo ziet er goed uit, ons kindje is intussen flink gegroeid. Hij meet nu 5,5 centimeter en zit daarmee perfect op schema. Hoera! Eerder deze week had ik enorme krampen, dus we zijn eigenlijk wel een beetje opgelucht.
Intussen voel ik me nog misselijker, moet ik vaker overgeven en brengen oma en papa afwisselend Ella naar school. Ik ga alleen nog als het echt niet anders kan. Hallo kluizenaar!
Week 13 – Het is een…
Ik liet bloed afnemen voor de NIP-test, die afwijkingen op chromosomen kan vaststellen, maar ook het geslacht van de baby kan bepalen. Wij willen graag weten waar we ons aan kunnen verwachten en slechts twee dagen na de prik staan de resultaten online.
We krijgen een… jongen! Wow, gek genoeg moet ik toch even wennen aan het idee. Ik ben het nu zo gewoon om een meisje te hebben, en zag al twee zussen voor me. Praktisch gezien zullen we nu ook veel kleertjes moeten vervangen. Ik kan dus weer lekker shoppen (tweedehands natuurlijk!).
Natuurlijk ben ik ook heel benieuwd hoe het is om mama te zijn van een zoontje. Het zal weer een fantastische ontdekkingstocht worden! Ennnn… het nadenken over namen kan beginnen!
De feestdagen komen er nu snel aan, ik duim dus dat ik me tegen de kerst toch een stukje beter ga voelen, zodat ik ook een klein beetje kan beginnen genieten van deze bijzondere tijd.
