Net als bij de zwangerschap van ons eerste kindje, ga ik dit keer ook weer negen maanden lang een dagboekje bijhouden. Zo fijn voor mijn kinderen om later terug te lezen, en wie weet ook voor andere mama’s (in spe). Ik ben inmiddels volop in het tweede trimester beland. Tijd voor een flinke update!
Week 14
Inmiddels moet ik overgeven op verschillende random momenten op de dag. Ik ben zo misselijk dat ik ons meisje helemaal niet meer naar school breng, want inspanning maakt het erger. Op sommige momenten is een verkeerde beweging (of alles behalve stil in de zetel liggen) al genoeg om me te doen kokhalzen. Gelukkig staat er ook iets leuks op de planning. Sinterklaastijd! Ella is weer door het dolle heen als ze haar schoentje mag zetten. Het is een leuke afleiding voor ons allemaal. We blijven lekker lang in pyjama en er wordt veel te veel gesnoept, maar dat kan gewoon.
De dag nadien zetten we samen de kerstboom, nog zo’n winters lichtpuntje.
Verderop in de week komt een aannemer naar onze zolder kijken. Die zal komend voorjaar verbouwd worden zodat we een aparte bureauruimte en op termijn een extra kinderkamer beschikbaar hebben. Maar voorlopig is het plan om de baby niet te ver uit onze buurt te leggen ;-).
Het zal nog een hele klus worden om de zolder over een paar maanden leeg te krijgen. Dat wordt minimaliseren!
Week 15
Bij de start van de vijftiende week is J een avondje weg. De avonden zijn sowieso al het zwaarst, en de inspanning van het klaarmaken van ons meisje voor bed triggert meestal een rondje heftig overgeven. Dat is nu niet anders. Deze keer is ze nog wakker, en voor ik het weet wrijft er een klein handje over mijn rug. “Laat het er maar uit, mama”, zegt ze. Ze brengt me een glaasje water en sleept haar badkamerkrukje tot vlak naast het toilet. Ontzettend lief, en ook wel een beetje hartenbrekend dat onze vierjarige zo voor haar mama zorgt. Ze is bezorgd, en tegelijk moet ze lachen om het spectaculaire zicht van de avondmaaltijd die er terug uitgegooid wordt. Tja, kleuters blijven kleuters hé, haha.
Op zondag is manlief jarig. Helaas moet hij zelf de slingers ophangen, maar we hebben wel een cadeautje voorzien. Ik doe ook mijn best om gezellig een puntje taart mee te eten, maar je raadt het al…
Gelukkig blijft het middageten wel binnen. Ik slaag er zelfs in om het eerste stukje vlees in weken te eten! Ik walg wel van meer dingen tegenwoordig, maar vlees staat toch met stip op nummer één. Ik blijf me verbazen over wat die hormonen met je lijf kunnen doen. Plots stinkt ook alles, zelfs dingen die ik daarvoor niet eens opmerkte en die eigenlijk heel neutraal ruiken. Het is echt heel gek.
Ella is heel erg bezig met de naam van de baby en geeft hilarische suggesties. Ze vraagt op een avond ook doodserieus waarom we haar eigenlijk Ella hebben genoemd. En of de baby ook niet gewoon die naam kan krijgen. Als ik haar uitleg dat dat wel verwarrend kan worden, moet ze erg lachen.
Week 16
Mijn buikje heeft ineens een groeischeut gekregen! Af en toe voel ik ook heel eventjes beweging. Het is nog superzacht, en altijd twijfelachtig of het nu echt de baby was, maar ik meen het gevoel van vorige keer te herkennen.
Op Ella’s school vindt deze week een winterfeest plaats. Ze kijkt er zo naar uit. Ramp oh ramp, de dag van het feest voelt ze zich niet lekker ’s ochtends. Ik hou haar een dagje thuis in de hoop dat ze tegen de avond wat opknapt. Dat lukt, en gelukkig kan ons meisje met haar papa, oma en opa eventjes langs gaan. Deze misselijke mama moet helaas thuis blijven, en oh, wat baal ik daarvan. Het voelt alsof mijn leven weer helemaal op pauze staat, net als in mijn ziekste dagen.
Deze week staat een echo op de planning, joepie! Helaas blijkt als we aankomen in de dokterspraktijk dat die is weggeroepen voor een bevalling. Terug naar huis dus, met een nieuwe afspraak voor volgende week.
Nog een leuk klusje: we zoeken Ella’s oude babykleertjes uit om te kijken wat weg kan en wat we opnieuw kunnen gebruiken voor haar broer. Ze vindt het zo leuk om al die mini-broekjes en jurkjes te zien, en ik verheug me er op om weer zo’n inieminie mensje te mogen aankleden. Zo schattig… Met pijn in het nostalgische hart laten we heel veel kleertjes gaan, maar ze gaan via de geefwinkel weer andere gezinnen gelukkig maken.
Week 17
En dan breekt de kerstvakantie aan. Omdat ik nog steeds elke avond ten laatste om zeven uur in bed kruip met kokhalsneigingen, moet ik het avondlijke kerstfeest bij de schoonfamilie afblazen. Het is gewoon niet haalbaar. Huilend wuif ik mijn gezinnetje uit. Mijn man was zo lief om nog een pizza in huis te halen, en een ijsje als dessert. Ik doe mijn best om het voor mezelf dus toch nog gezellig te maken met een leuke film op tv. Maar ik hou het net als de andere avonden niet vol om op te blijven, dus kruip ik in bed terwijl het feestgezelschap nog maar net plaats neemt aan tafel.
Poging twee tot Kerst vieren: een feestelijk middagmaal bij mijn ouders. Het uur is alvast gunstiger, en ik kan een klein bordje mee eten. Ik kijk er naar uit om volgend jaar weer écht te kunnen genieten, maar ben blij dat ik Ella toch een feestje mét mama erbij heb kunnen gunnen.
Vlak na de kerstdagen worden we voor poging twee bij de gynaecoloog verwacht. We worden beloond voor ons geduld: na twee en half uur in de wachtzaal krijgen we op de echo prachtige beelden te zien van ons kindje. We zien hem bewegen, horen het hartje, en vooral: alles ziet er weer goed uit. De gynaecoloog bevestigt ook nog eens het resultaat van de NIP-test. We zien alle drie duidelijk een piemeltje op de beelden, hihi.
Week 18
De rest van de vakantie gebruiken we om op zolder dozen in te pakken. Jense gaat terug aan het werk, en daarmee breekt voor mij een wat zwaardere week aan. Maar mijn mama stelt voor om Ella een paar dagen op te vangen. De dagen worden gebroken en dat doet zo veel! Ik kan tussendoor wat recupereren en mijn meisje hoeft zich niet de hele dag te vervelen.
Op de laatste dag van het jaar vieren we mijn vijfendertigste verjaardag. Terugdenkend aan die van mijn man kies ik niét voor taart, maar voor wafels bakken. Ze blijven binnen, hoera, en ’s avonds vieren we bescheiden oudjaar in pyjama, met een pizza en wat hapjes. Om acht uur houden Ella en ik het voor bekeken en kruipen we uitgeput in bed. Als buiten de knallen klinken, merk ik dat manlief ook al bij ons ligt. Met ons drietjes in bed en mijn handen op mijn bolle buik, bedenk ik dat het een heel bijzonder jaar zal worden.
