Net als bij de zwangerschap van ons eerste kindje, hou ik dit keer ook weer negen maanden lang een dagboekje bij. Zo fijn voor mijn kinderen om later terug te lezen, en wie weet ook voor andere mama’s (in spe). Sinds het vorige dagboek zijn we alweer een dikke maand verder. Tijd voor een update!
Week 19
Gelukkig nieuwjaar! We starten op 1 januari traditioneel met het nieuwjaarsconcert op tv. Als tiener vond ik het vreselijk dat mijn ouders dat altijd keken, en nu zet ik het zelf op, uit nostalgie, haha.
Het nieuwe jaar komt met een cadeautje: ik voel de baby nu regelmatig heel duidelijk bewegen in mijn buik. Het blijft zo magisch, dat er een klein wezentje zijn eigen leven leidt, daarbinnen. Voorlopig zijn de schopjes en sparteltjes nog alleen voor mij, maar het zal wel niet meer lang duren voor ook papa en zus kunnen mee genieten. De placenta ligt ook deze zwangerschap aan de voorkant, dus het kan iets langer duren. We gaan het zien!
De school start terug, en hoewel ik al wat grotere porties kan eten intussen, blijf ik vechten met de misselijkheid. Ook heb ik last van pijn in mijn liezen, dus wandelen zit er voorlopig niet in. Ik had stiekem gehoopt dat ik Ella na de vakantie terug zelf naar school zou kunnen brengen, maar helaas… Hopelijk komt het er nog een keer van.
Week 20
De familie van mijn man komt langs voor een nieuwjaarsdrink. De kinderen lezen hun nieuwjaarsbrieven voor en we eten een paar hapjes. Omdat ik kerst heb moeten skippen, ben ik extra blij dat deze bijeenkomst me wel lukt. ’s Avonds sluiten we af met een pizza onder ons drietjes. Ik ben blij dat ik dat weer lust!
De rest van de week hou ik me wat bezig met kleine huishoudelijke taakjes. En ik stort me op een nieuwe bezigheid: cakes bakken. Het is soms nog vechten, maar ik heb het idee dat de extreme misselijkheid nu toch echt wat mindert. Hoera!!
Terwijl ik me stort op het uitzoeken van geboortekaartjes, heb ik zicht op een wit sneeuwtapijt. Mijn kleuter is zo gelukkig! Voor mezelf mag het toch gewoon snel lente zijn, als ik eerlijk ben ;-).
Week 21
Het is duidelijk dat ik ietsje meer energie heb nu het overgeven gestopt is. Ik heb zin in een klein uitstapje en we gaan naar de kringwinkel achter de hoek. Zo lang geleden dat ik nog eens buiten kwam, voor zo iets gewoons. Ik vind het heerlijk!
Nog meer fantastisch: Ella komt met haar hoofdje op mijn buik liggen en plots schrikt ze op wanneer haar broer krachtig tegen haar wang schopt. Magisch moment, om dit te delen met mijn eerstgeborene.
Niet veel later kan ook papa de baby voor het eerst voelen. Intussen heb ik zelf mijn buik al een paar keer omhoog zien springen. Dit leven voelen en zien, dat is voor mij het allermooiste aan een zwangerschap dat er is. Verder vind ik er niet veel aan, zoals je wel zal begrijpen.
Op woensdag is de school een dagje toe. We nodigen een vriendje van Ella uit, en de mama komt mee op de koffie. De kinderen spelen heerlijk samen, dus wij genieten van rust en bijkletsen.
De volgende dag staat een grondige check-up op de planning. Bij een gespecialiseerde arts gaan we langs voor een uitgebreide echo. Alle organen, afmetingen en andere functies van de baby worden nagekeken. Toch weer spannend. Gelukkig halen we ook deze mijlpaal weer binnen. Alles ziet er goed uit en ons kindje valt precies in de middenmoot qua lengte en geschat gewicht. Om het te vieren rijden we nog even door naar de Antwerpse Zoo. Veertien jaar geleden vond hier onze eerste date plaats en het is altijd leuk om er even rond te wandelen. Het is eeuwen geleden dat we hier zonder dochter kwamen, die zit intussen op school. Ik kan nog steeds niet veel wandelen, dus we houden het bij een klein rondje en een hapje te eten. Heel gezellig!
Er komen ook nog een paar leuke pakketjes binnen: een pr-pakket met vegan koekjes van Farm Brothers (superlekker en veel te snel opgegeten, dat kan ik je vertellen ;-)) en een doos met allerlei zwangerschapskleding die ik kocht op Vinted voor kleine prijsjes. Ik mag ook een zwangerschapsjas overkopen van een kennis. Later kan hij als draagjas worden gebruikt (voor wie er niet in thuis is: dat is een jas met een uitsparing voor een kindje in de draagzak). En op langere termijn kan de jas ook transformeren naar “normaal”. Handig! We krijgen er pardoes nog een stapel supermooie slabbetjes bij. Wat een tweedehands geluk allemaal.
Week 22
Een groots familiefeest aan de zijde van mijn man is nog te hoog gegrepen. Ik wuif Ella en manlief uit en installeer mezelf met een pizza in de zetel. Maar deze keer smaakt het me toch niet zo. De rest van de avond ben ik misselijk, en ik kruip op tijd in bed. Het blijft toch per dag verschillen, hoe het gaat.
Omdat de zolder leeg moet, beginnen we ruim op tijd aan het in elkaar zetten van de babymeubels. Ella vindt het natuurlijk geweldig. Een box in de woonkamer? Perfect voor haar knuffels. En de luiertafel in de badkamer, daar kan ze lekker nog eens zelf op gaan liggen terwijl ze voor baby speelt.
Nog tof deze week: oma die pannenkoeken blijft eten voor Lichtmis. En het achternichtje van onze jongen dat op de wereld komt. Bij de zwangerschap van Ella kwam er een leeftijdsgenootje bij mijn ene nicht bij, en nu bij mijn andere nicht. Leuk hé!
Week 23
De drieëntwintigste week van de zwangerschap begint met een zware dag. Mijn ouders, zus, broer en schoonbroer komen helpen om de meubels van onze zolder tijdelijk te verhuizen. Zo kunnen als het goed is over een maandje de werkzaamheden van start gaan. Ik kijk er wel wat tegenop, het lawaai in huis. Maar het zal fijn zijn dat straks twee extra afgewerkte ruimtes hebben.
Nog meer hulp: mijn mama komt langs om de kleertjes die we opnieuw gaan gebruiken, te sorteren. We leggen alles op maat en zo krijg ik een klein beetje overzicht over wat we nog nodig hebben.
Ik kom deze week ook te weten dat er nóg een vriendin zwanger is. Het kindje zal geboren worden, twee maanden na het onze. Dat brengt het totaal leeftijdsgenootjes in onze omgeving nu op drie! Niet dat we zo vaak met iedereen afspreken, maar het is toch weer geweldig nieuws.
Een minpuntje deze week: het kokhalzen steekt weer even de kop op. Ik hoop zo dat het maar een kleine terugval was, want hoewel ik veel pijn heb en er regelmatig kwaaltjes opduiken, is het leven zonder die allesoverheersende misselijkheid en dat overgeven zoveel draaglijker!
Ik begin voorzichtig te hopen dat we in de krokusvakantie eens een uitstapje met zijn drietjes kunnen maken. Jullie lezen het binnenkort!