Onderstaand tekstje schreef ik eerder al op Instagram. Maar voor mezelf wilde ik het hier ook opslaan, omdat mijn blog toch ook een beetje mijn dagboek is, vol herinneringen voor later.
Grote zus
Ze voelden heel dubbel, die eerste kraamdagen in het ziekenhuis. Net op de ochtend van de bevalling werd onze oudste ziek, waardoor dat eerste telefoontje er eentje werd van hartverscheurend huilen en elkaar keihard missen. En zo ging het ook de volgende dagen.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Ze had nog nooit zonder ons geslapen. Bleef nooit langer dan een schooldag weg. En nu werden dat plots drie gescheiden dagen, waarbij ze zich ellendig voelde én mama, papa en een nieuw kind bij elkaar zag tijdens het videobellen. De teleurstelling dat ze zo koortsig en ziek niet op bezoek kon komen was immens. Ook bij mij.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Ik voelde mij natuurlijk verscheurd tussen die prachtige verse baby in mijn armen en mijn diep verdrietige kleuter, thuis zonder ons.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Het voelde niet juist, dat anderen ons nieuwe gezinslid leerden kennen vóór haar.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Die eerste dagen krijgen we nooit meer terug.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Op dag vier kon ons leven met vier echt beginnen.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Ik verwachtte dat mijn meisje me emotioneel in de armen ging vliegen bij dat weerzien. Maar nee hoor, vliegen doet ze vanaf nu voor haar kleine broer. ❤️
