Dat mijn blog nog redelijk leeg is sinds de geboorte van ons tweede kindje, geeft meteen al wat informatie weg. Ik heb mijn handen vol! Zeker omdat de lange zomervakantie er natuurlijk voor zorgde dat ik full time twee kinderen in huis had om voor te zorgen. Gelukkig had mijn man bijna heel juli vaderschapsverlof, waardoor we in die eerste periode de aandacht wat konden verdelen. Maar sinds augustus is het toch echt zover: ik ben nu fulltime thuisblijfmama van twee!
Grote vakantie
In de vakantie had ik de kans om – lekker slonzig, maar helemaal oké – tot de middag in mijn nette kamerjas voor dames rond te lopen, want we moesten toch nergens naartoe.
Het ging dus allemaal heel rustig aan. De televisie stond veel op, maar er werd zeker ook gespeeld. Af en toe nam ik de twee kinderen eens mee naar een speeltuin, of de bibliotheek in de buurt. Zo had de oudste even een klein uitje, en de jongste sliep in de buggy. Of dat was dan de bedoeling. Helaas werkte dat ook niet altijd, waardoor de uitstapjes toch wat minder ontspannen gaan dan vroeger. Nu ja, ik ga er van uit dat zich dat wel oplost naarmate de tijd verstrijkt. Kunnen ze lekker met zijn tweetjes de speeltuin onveilig maken! Daar kijk ik wel naar uit.
Net zoals vorige keer vind ik de babyperiode af en toe wat dubbel. Tegelijk is het genieten, en helemaal verliefd zijn op dat kleine, warme lijfje tegen me aan. Die kleine teentjes, die zachte knorrende geluidjes. En aan de andere kant wordt het ook wel (op bepaalde vlakken) makkelijker als ze ouder zijn. Als ze zelf kunnen zitten, kruipen of rechtstaan. Aan tafel gezellig mee kunnen eten. Of ’s nachts al wat beter slapen. (Who am I kidding? Heeft jaren geduurd met onze oudste, en dan nog, haha).
Een groot verschil met die eerste keer mama, is mijn vertrouwen. Vertrouwen in mezelf, dat ik perfect in staat ben om zo’n kleintje te laten groeien en bloeien. Vertrouwen in mijn baby, dat die fases ook echt fases zijn. Als hij de longen uit zijn lijf krijst, voelt het niet meer zo wanhopig. We weten dat het op een dag beter wordt. Als ik uren wakker ben ’s nachts, vind ik het niet meer zo eng voor mijn lichaam. Want ik heb dit al eens gedaan, ik weet dat mijn chronisch zieke lijf het kan. Het is doodvermoeiend, natuurlijk. Maar op een dag slaap ik weer meer.
Wij slapen samen
Over dat slapen gesproken. Ik twijfel niet meer aan mezelf, wanneer ik de baby lekker naast me in bed leg, of op mijn schoot in slaap laat vallen. Ik reageer vol vertrouwen op zijn huiltjes, want ik sta volledig achter het feit dat we hem niet alleen laten als hij signaleert dat hij het lastig heeft. Komt daar commentaar op? Dan is dat nog steeds niet fijn. Maar ik zie aan ons eerste kind dat het helemaal goed komt, en dat we er goed aan deden (en nu nog steeds), om alles op haar tempo te doen.
Waar we bij haar de eeuwige strijd aan gingen om haar alleen te laten slapen, heb ik dat nu vanaf dag één los gelaten. Want in het ziekenhuis werd het al duidelijk: een apart bedje voor onze baby, dat ging ook nu niet zomaar lukken. Het verschil? Meteen nestelde ik dat kleine hoopje mens dicht bij mij, in plaats van er weer tonnen energie in te steken, gewoon omdat het zo “zou moeten”. En dat brengt zoveel rust in de onrust.
Het is te zeggen, rust: ik ben nu wel elke nacht een soort mama-sandwich, zo tussen twee kinderen. Het is hier letterlijk van #metvierinbed en ze plakken graag, ondanks ons familie grondbed. Het zal leuk zijn als we ooit ons bed terug hebben, en tegelijk gaan we deze fase zeker ook nog missen.
Schoolpoortmama
Nu de school terug begonnen is, werkt het een beetje anders. Ik moet me liefst toch een béétje presentabel maken om onze oudste naar school te brengen, en liefst zonder dat we te laat komen. Maar eigenlijk valt dat beter mee dan verwacht. Ik heb het geluk dat mijn man de brooddozen klaarmaakt als hij op staat voor het werk. De taken die mij in de ochtendrush nog resten, zijn het klaarmaken van mezelf en de twee kinderen, borstvoeding geven, zorgen dat iedereen zijn ontbijt op heeft, de boekentas vullen, en op tijd de deur uit gaan. Oké, toch ook niet niks!
Het wandelen naar school, daar geniet ik enorm van. Nadat ik vorig jaar zowat de hele zwangerschap in huis heb doorgebracht, is het heerlijk om bijna elke dag weer een frisse neus te kunnen halen en weer eens wat mensen te zien. Hallo, schoolpoortmama! Die dames pantoffels heb ik dus met liefde ingeruild voor mijn dagelijkse sneakers. Tja, het moet wel nog een beetje comfortabel blijven hé ;-).
De mooiste lach
Kortom, we vinden onze weg ook deze keer wel. Mama van twee, het is zeker een uitdaging, wanneer ze mij alle twee tegelijk nodig hebben. Het is een nieuwe gezinsbalans zoeken, een klein meisje dat moet wennen aan haar nieuwe rol als grote zus, een mama die niet meer altijd beschikbaar is, ouders en grootouders die aandacht hebben voor nog een kleintje. Een baby die mama en papa van in het begin moet delen. Maar het voelt juist, wij met zijn viertjes. En als ik kleine broer zijn mooiste lach aan grote zus zie schenken na een lange schooldag apart, en zij straalt hem toe, dan lacht mijn hart uitbundig mee.
