De laatste keer dat ik op mijn blog schreef over samen slapen, was in 2021. Ik kreeg regelmatig vragen over ons gigantische familiebed op de grond, en bundelde de antwoorden toen netjes bij elkaar. Intussen zijn we drie jaar en een kind verder. Hoe slapen we nu? En wat zijn voor mij inmiddels de voor- en nadelen?
Wil je nog meer lezen over samen slapen, stel gerust vragen, of gebruik de zoekfunctie van mijn blog. Het is hier een regelmatig weerkerend onderwerp.
Een grondbed tijdens de zwangerschap
Met een mogelijk tweede kindje in ons achterhoofd, hadden we de zelfgemaakte cosleeper nooit afgebroken, ook al lag de oudste daar al jaren niet meer in. Toen ik zwanger werd van nummer twee, hielden we er deze keer meteen rekening mee dat er waarschijnlijk een extra persoontje in ons familiebed zou komen te liggen. Toch bouwden we het ledikantje voor de zekerheid nog op. Spoiler: het is tot de dag van vandaag ongebruikt ;-).
Om mijn buik te beschermen tegen onverwachts getrappel van grote zus, legde ik vanaf de zwangerschap wel altijd een lang zwangerschapskussen tussen ons in.
Toen het na een tijdje te moeilijk werd om met die dikke buik uit ons grondbed te stappen, heb ik een tijdje met onze dochter in een normaal bed met extra bedlade geslapen, in haar eigen kamer. We gaven dan handjes voor de nabijheid en na wat wennen lukte dat ook. Maar toen de baby er was, verhuisden we in functie van de borstvoeding terug naar het familiebed.
Naar een eigen kamer?
Natuurlijk stelden we onszelf wel eens de vraag hoe dat ging lopen, met een kleuter en een baby in één bed. We hebben echter de komst van een klein broertje naar de oudste toe nooit gebruikt als reden dat het tijd werd om naar een eigen kamer te verhuizen. Die extra druk in een zo al spannende periode kon onze dochter wel missen. Wel hebben we haar zelf de keuze gelaten om, als ze wilde, in haar kamer te blijven slapen, samen met papa. Maar ze koos uiteindelijk toch altijd voor het grote bed.
Een paar maanden na de geboorte van haar broer, werd ze wél enthousiast van het idee van een eigen bed. We richtten haar slaapkamer dus in met een prachtig huisjesgrondbed. Ze heeft er één keer geslapen. Een halve nacht. Vanaf dat ze alleen was wakker geworden, midden in de nacht, voelde ze zich bang. Welkom als ze was (en is) in het grote bed, wilt ze sindsdien toch liever weer bij ons liggen. Ooit komt die eigen kamer wel. Ik slaap zelf ook liever bij mijn man, dan alleen. Dus waarom zouden we van onze kinderen verwachten dat ze apart liggen?
Met vier in bed
Momenteel is de situatie dus zo dat we letterlijk met vier in bed liggen, in de volgorde: papa – zus – mama – broer. En ja, manlief heeft nog steeds zijn plekje van 140 centimeter voor zichzelf. De baby verkiest het net zoals grote zus om tegen mama te plakken. En dus is de cosleeper nog steeds ongebruikt, en mijn matras met drie personen redelijk overbevolkt. Het is soms irritant, soms lastig slapen, maar ook wel gezellig en vooral met heel veel liefde. En ik ben er nog steeds van overtuigd dat we op deze manier het meeste slaap kunnen pakken, zonder telkens uit bed te moeten wanneer er een kind wakker wordt.
Licht in de kamer
Een detail dat ik momenteel nog lastig vind, is het licht ’s nachts in de kamer. Toen alleen de kleuter bij ons lag, hadden we de felle nachtlampjes vervangen voor een rood stopcontactlampje dat nét zorgde dat het niet aardedonker was. Maar met een kleine baby in bed, voelt dat voor mij niet helemaal veilig. Ik wil graag ten allen tijde kunnen checken (zien) hoe hij ligt en of de dekens niet over hem kunnen geraken, bijvoorbeeld. We slapen dan wel in maternale houding, waardoor hij in principe niet kan gaan rond dwalen in bed, maar toch neem ik het zekere voor het onzekere. Maar dat nachtlampje, dat stoort mij soms wel. Ik slaap het liefst zonder een streepje licht.
Een kleine tip voor als jij ook met een feller nachtlampje slaapt, is om te kiezen voor zwarte gordijnen als overgordijn. Het licht in de kamer wordt daardoor ’s nachts niet gereflecteerd, maar geabsorbeerd. Als wij op onze slaapkamer de overgordijnen sluiten, wanneer het nachtlampje brandt, merken we een enorm verschil in donkerte. Maar sowieso is in deze fase een slaapmasker voor mij echt nodig. Manlief en de kinderen hebben geen last van het lichtje, trouwens.
Voor overdag zijn zo’n zwarte gordijnen natuurlijk minder interessant. Daarom kiezen we voor een combinatie met semi doorschijnende plisségordijnen waar je mee kan spelen, zodat het licht overdag maximaal kan binnen vallen, en toch een gevoel van privacy te bewaren. Want ja, ook middagdutjes gebeurden hier met onze oudste op den duur samen in het grote bed. Maar dan wel in het licht. Moeder had niet de behoefte om ook nog eens de halve dag in het donker te gaan liggen, haha.
En later?
Als ik op termijn nadenk over het samen slapen, dan hoop ik tegen dat de baby groot genoeg is, de kinderen samen op hun kamer te kunnen leggen. Ik gok dat die overgang makkelijker en fijner zal zijn, als ze elkaar hebben. Ik kijk er naar uit om ooit ons bed weer voor onszelf te hebben. Te kunnen liggen hoe ik wil, zonder verkrampte schouders of een rondvliegend been op mijn hoofd af en toe. Met een lekker dik dekbed, in plaats van een deken, voor de veiligheid. Maar uit ervaring, van die ene halve nacht, weet ik ook dat ik tegelijkertijd ons volle nest ga missen, als het zover is. Die zoekende handjes, de meest knusse knuffels. De lachjes bij het wakker worden. De nachten zijn lang, maar de jaren zijn kort.
Hier had ik op gewacht se! Super om te lezen dat het nog altijd zo goed werkt! Bij ons wordt er ook nog samen geslapen, maar omdat we op elke kamer een tweepersoonsbed hebben, slaapt er telkens iemand van ons bij de kleuter en iemand alleen. We wisselen dat af. Ook al slaapt het kind meestal wel heel goed, is het soms toch ook fijn om een keer een nacht alleen in bed te liggen. We gaan wel dit jaar normaal een van de slaapkamers opknappen en ik denk dat we dan ook voor de gemakkelijkheid met z’n allen samen gaan slapen.
Hoe gaat het met wakker worden ’s nachts als de baby vb. wil drinken? Wordt iedereen dan wakker?
Oe, klinkt wel fijn hoor anders, af en toe een nachtje alleen liggen, haha! Bij ons lukt dat niet zo, het zou een drama worden om toch bij mij te belanden, dus ik aanvaard het maar zo ;-). Als ik ’s morgens al eens wat langer probeer te blijven liggen is dat soms al lastig.
Als de baby wakker wordt en wil drinken gaat dat, net omdat hij zo dicht bij ligt, meestal met heel weinig geluid. Want instinctief reageer ik bij de eerste signalen al. Maar ook als hij eens wat luidruchtiger is, slaapt de oudste er bijna altijd doorheen. Manlief meestal ook ;-). Als het echt de spuigaten uitloopt en baby de kleuter wakker zou kunnen maken, sta ik er mee op.